هیچ به سن و سال خودت فکر کرده‏اى ؟
راستى چند سال از عمر عزیزت مى‏گذرد؟ پانزده؟ هفده؟ بیست و یک سال و یا بیشتر؟
شناسنامه‏ها سن و سال دقیق همه ما را نشان مى‏دهند و یا، اگر مثل گذشته‏ها که پدرها سال و روز و ماه تولد بچه‏ها را در صفحه اول قرآن‏ها ثبت مى‏کردند، پدر تو هم تاریخ دقیق تولد تو را داخل یکى از صفحات قرآن نوشته باشد دقیق‏تر از اطلاعات شناسنامه‏ات مى‏فهمى که حتى در چه وقتى از روز به دنیا آمده‏اى .

 مثلا صبح زود روز دوشنبه ... ساعت 5/4
اما اگر بپرسند که چه وقت‏بالغ شدى؟
فکر نمى‏کنم بتوانى با این دقت معلوم کنى . از کجا که هنوز به سن بلوغ نرسیده باشى و یا بر عکس چند سالى از آن گذشته باشد .
البته منظور من رسیدن به سن تکلیف نیست . چون همه دخترها و پسرها کم و بیش در یک سن معین مکلف مى‏شوند نماز و روزه و سایر احکام دینى را بجا بیاورند .
شاید تعجب کنى اگر بگویم که برخى از ما آدمها تا سن 60 سالگى هم به بلوغ نمى‏رسیم . شاید هم منکر این حرف من بشوى . همه ما مردم مثل رسیدن به سن تکلیف، در سال معینى به بلوغ و بیدارى نمى‏رسیم . برخى در 20 سالگى و برخى در پنجاه سالگى و برخى هیچگاه ...
مثل همان که قبلا برایت نوشته بودم که قلب همه آدمها در یک جا نیست . برخى قلب‏شان در شکم‏شان است . برخى دیگر در سر و حتى در جاهایى خیلى پایین‏تر . اما، تنها تعداد محدودى از انسان‏ها هستند که به درستى قلب‏شان درون سینه‏هاشان مى‏تپد .
آن را که قلب‏اش در شکم‏اش جا گرفته مى‏توانى با وعده‏اى خوراک چرب و شیرین به هر کارى وادارى . و آنکه قلب‏اش در میان کله‏اش جا دارد با عدد و رقم و ... مى‏توانى به دنبال خودت بکشى . چنانکه تعداد ضربان قلب برخى‏ها تنها ضربان شهوت و هوس‏شان را نشان مى‏دهد . اما آنکه قلب‏اش درون سینه مى‏تپد، با همه فرق مى‏کند . او صاحب روح بلندى است که هیچیک از این خواسته‏هاى خرد و کوچک و حقیر او را به خودش مشغول نمى‏کند . ضربان قلب او قیمتى به سنگینى آسمان و زمین دارد و گاه از آن بالاتر قیمتى معادل بهشت و حتى قیمتى مثل خود خدا .
قصه سن و سال و بلوغ ما هم همینه . همانطور که نوشتم برخى‏ها تا سن 50 یا 60 سالگى هم بالغ نمى‏شوند . مثل بچه‏هاى کوچک و به سن تکلیف نرسیده دلخوش به اسباب بازى‏ها و تنقلات، روزگار مى‏گذرانند . تنها نوع اسباب بازى آنها عوض مى‏شود .
خانه شنى و ماشین کوکى و عروسک و توپ آنها بزرگ شده، به اندازه یک ماشین پژو و یا خانه‏اى به بزرگى یک آپارتمان و یا ویلا . به همه این اسباب و اثاثیه دلخوش و حتى خودش را هم نگهبان آنها قرار داده است . او هنوز به سن بلوغ نرسیده است . هنوز کم و زیاد یک آب نبات و شکلات، چه فرقى مى‏کند کم و زیاد یک سلام و نگاه و کارت دعوت و امثال آنها صدایش را بالا مى‏برد . اخم او را در مى‏آورد و یا فریاد و هوارش را به گوش آسمان مى‏رساند .
وقتى هنوز سؤال کردن آغاز نشده; بلوغ هم نرسیده . سؤال بزرگ در باره چیزهایى غیر از اسباب بازى‏هاى کوچک و بزرگ .
وقتى دردى به جان نیفتاده، بلوغ هم نرسیده، دردى که آمال را مى‏بره، دردى از جنس درد على (ع)، حسین (ع) و همه مردانى که هیچ اسباب بازیى آنها را سرگرم نکرد . حتى همه دنیا و حتى بهشت .
وقتى مقصدى دوردست فکر آدمى را مشغول نکرده، بلوغ هم نرسیده . مقصدى که فکر کردن در باره آن پشت‏بسیارى از مردان بزرگ را مى‏لرزاند . مثل رسیدن به معرفتى بزرگ، رازى عظیم، و گرنه رسیدن به نان و آب و بدست آوردن یک مدرک دانشگاهى و ازدواج و زن و بچه دار شدن که مقصد مشترک همه ابنا بنى آدم است .
راستى چرا همیشه تعداد مردان و زنان بزرگ کم و انگشت‏شمار است و در مقابل آدم‏هاى عادى و معمولى که بزرگ‏شدن‏شان همان رشد طولى و عرضى آنهاست، مثل ریگ بیابان فراوانند؟
عکس‏هاى روى سنگ گورها تصویرهاى هزارها آرزوى درهم شکسته‏اند . آرزوهاى خرد و حقیر هزارها هزار مرد و زنى که تا به خودشان آمدند و قبل از آنکه به سن بلوغ برسند با شمشیر عزرائیل از دنیا رفتند و گورستان‏هاى بزرگى را پر کردند و بعد از چندى هم فراموش شدند . حتى از ذهن و زبان خانواده‏ها هم رفتند؟
راستى تو مى‏توانى اسم و رسم پدر پدر پدرت را به یاد بیاورى؟
بسیارى از پدر پدر پدرها و مادر مادر مادرهاى ما قبل از اینکه از دنیا بروند مرده بودند . در همان زمانى که بلوغ خودشان را درک نکرده بودند .
آدمى وقتى بلوغ خودش را درک نکرده باشد مرده! حتى اگر روزى ده کیلو برنج و نان و میوه و شیرینى را حرام کرده باشد . تنها آدم‏هاى بالغ‏اند که مى‏مانند و استعداد ماندن دارند . بیخود نیست که امام على (ع) فرموده: «بمیرید قبل از آنکه بمیرانندتان‏» !
وقتى آدمى در خودش، در آرزوى حقیر خودش نمرده، وقتى کودکى و خردسالى را پشت‏سر نگذاشته، استعداد ماندن پیدا نمى‏کند . سنایى غزنوى بیت‏شعر قشنگى داره مى‏گوید:
به تیر عشق شو کشته که تا عمر ابد یابى
که از شمشیر بویحیى نشان ندهد کس از احیا
بویحیى، همان عزرائیل است . کسى که با شمشیر عزرائیل بمیرد حیات ماندگارى ندارد . زود از یادها مى‏رود اما، کسى که عشقى بزرگ در دلش لانه کرده باشد، کسى که همه ذرات خواهش‏هاى حقیر و پست را از خودش بیرون کرده باشد، کسى که سؤالى بزرگ و دردى بزرگتر در دلش لانه کرده باشد . کسى که معنى بزرگ زندگى را درک کرده باشد .
کسى که کم و زیاد آب و نان جیغش را بالا نیاورده باشد، کسى که بتواند به راحتى آب خوردن دار و ندارش را به بهترین رفیق عالم هدیه کند، کسى که بتواند راحت پا روى خودش بگذارد و با خروج از پوستین خودش حق را جایگزین آن کند، به سن بلوغ رسیده . و این به معنى تولد دوباره من و توست .
تازه از آن وقت است که مى‏شود گفت متولد شدیم . بعضى‏ها در 50 سالگى متولد مى‏شوند و بعضى‏ها هم قبل از اینکه متولد بشوند مى‏میرند .
هر کس دو بار به دنیا مى‏آید و دوبار مى‏میرد .
وقتى از مادر به دنیا مى‏آید و وقتى که بالغ مى‏شود . وقتى در خود مى‏میرد و وقتى که عزرائیل او را مى‏برد .
شناسنامه من و تو تنها تاریخ تولد و مرگ معمولى و رسمى ما را نشان مى‏دهد . اما تولد و مرگ دوم ؟
مردانى مثل على (ع) اگر چه تا امروز بیش از هزار سال عمر کرده‏اند اما تا روز قیامت هم زنده‏اند . و ما ... ؟ تنها خدا مى‏داند که زنده‏ایم یا مرده؟ به بلوغ رسیده‏ایم یا نه؟
کاش بتوانیم زودتر به سن بلوغ برسیم
کاش بشود تولد دو باره را تجربه کرد ... کاش!